Roots Rock VII |
organisation: Roots Rock
artist: 70's Tush (B) |
© Rootsville 2016 |
|
Met liefst 8 bands op de affiche zou het een zeer aangename kennismaking worden met oud- en nieuwgedienden in de blues en aanverwanten en was het de eer aan ‘Grey & Grumpy’ om rond de klok van twee het startsein te geven.
Na ‘Stack-o-Lee’ aka 'Stagger Lee' brengen ze een semi-akoestische versie van Moore zijn ‘Walking By Myself’ en dan loopt het even grondig fout ;-). Even horen we de HST Leuven –Zaventem voorbij snellen en Carlo dacht even dat zijn ’reverb ‘ hem in de steek liet of waren het de zenuwen. Niet zo erg op zich want zo konden we tweemaal genieten van hun aangename versie van deze klassieker. Dit was meer dan ‘Blues With a Feeling’, dit was ‘Uh Uh Baby’!!!
Sofie staat garant voor het vocale gedeelte bij dit trio dat de naam 'PeR-PleX' kreeg toegediend. Zij laat zich bezgeleiden door Ray en Jan, beiden op een niet elektrische gitaar. Net als ze eraan willen beginnen gaat diene van de 'PA' zijn bokes opeten want hij is nergens meer te bespeuren en het volume van dit drietal stond echt niet goed op elkaar afgesteld. De Van de nood maar een deugd maken en dus lieten we nummers als ‘Don’t Cry For Louie’ en ‘I’m On My Own’ maar op ons af komen. Wanneer Alice Cooper zijn ‘Poison’ eraan komt is het toch een beetje spijtig dat we de kracht van de versterkers moeten missen. Met als special guest Leo aan de harp zoekt ook deze PeR-PleX de blues op en wordt ‘Before You Accuse Me’ een leuk interezzo. Tijd voor iets in onze eigenste taal en met ‘Iedereen is Van de Wereld’ van Thé Lau en zijn Scène wordt duchtig het glas in de hoogte gestoken. Nog een klassieker van Kings Of Leon maar hier mistte ik wel echt de ‘seks’. Afsluiten doen Op de affiche stond ook een groep vermeld met als naam ‘2CV Gypsy Jazz’ en als liefhebber van deze ‘Gitanes Swing’ stond ik er zelfs van de kijken dat dit podium internationaal zou worden gekleurd. Helemaal vanuit Nederland komt Jannes met de viool en samen met zijn zoon Erik en Eelke op de viool met de dikke kabels zijn zij deze ‘deux chevaux‘. In hun zog zijn nog 2 extra gitaristen meegereisd naar Oud-Heverlee en dus krijgen we een Quintet met twee gypsy gitaren, een viool, een contrabas en een Givson, de knockoff van Gibson die in India wordt gebouwd. Tijd voor een geweldig interludium met een mix van ‘Jazz Manouche’, Franse chanson, enkele nummers uit het Amerikaanse songbook een vleugje zelfs een vleugje Dixie verwerkt in al dit moois. Dat deze heren hier al eens zijn geweest is niet verwonderlijk te noemen want wie houdt nu niet van onze Django Reinhardt en ‘If I Had To Be You’ en ‘Autumn Leaves’ waren pareltjes om naar te luisteren en we gaan hier niet muggenziften, kortom het was allemaal goed. De intensiteit waarop Kris zijn gitaar wist te bespelen daar kon je niet uit afleiden of het nu een Givson of een Gibson was of kwam het door de excellente speelstijl van deze gitarist. Met ‘Dark Eyes ‘ en de jazzstandard uit 1925 ‘Sweet Georgie Brown’ was hun liedje hier helaas uitgezongen want van de meesten mochten en konden ze nog wel een tijdje doorgaan. Er waren drie groepen gepasseerd en dus werd het tijd om ons richting ‘main stage’ te begeven. Een podium dat aan de achterzijde van huize Boon was opgesteld en eentje waar menige clubuitbaters jaloers op zouden worden. Ondertussen was het al 18.00 uur geworden en dus tijd voor een ietwat steviger om de rock in ‘roots rock’ een plaatsje te geven. Voor de verandering van spijs tekenen ‘Blues Karloff’.
Met 'Big Boss Man' doen ze nog een eerbetoon aan hun overleden brother en krijgen we ook al een tweede keer 'All Over Now' achte de kiezen. Met 'Crossroads Blues' gaan ze richting einde van hun optreden en mogen de oordopjes van de kleintjes er terug uit. Well Done!
‘Girl Called Bill’ is een akoestisch trio dat bestaat uit zangeres Marjan, Alain aan de percussie en gitarist Rudy. Ook zij zijn voor de gelegenheid van deze ‘Roots Rock’ versterkt met een akoestische bassist Rudy Brantegem en dit blijkt achteraf een zekere meerwaarde te geven Deze ‘Girl Called Bill’ brengen een set van trendy pop en rock songs met een jazzy afdronk en daar tekent de warme en aangename stem van Marjan voor. Een wel zeer gevarieerde set met werk van Coldplay over Fleetwood Mac tot Nina Simone. Zelfs ‘My Heart’ van R’B zangeres Lizz Wright kreeg hier een welverdiend applaus. Met ‘Don’t Cry For Louie’ brachten ze hier een nummer van PeR-PLeX of was het ditmaal de versie van Dani Klein en haar Vaya Con Dios ;-). Afsluiter werd ‘Feeling Good’ dat alom bekend werd door Nina Simone en dus vond ik dat deze ‘Girl Called Bill’ met onderscheiding geslaagd waren. We hebben het al gezegd en geschreven! We staan hier op deze ‘Roots Rock VII’ voor een mijlpaal in onze blues-geschiedenis want nu wordt het door Jan van Rusty Roots nog officieel Ze beginnen eraan alsof ze nooit aan stoppen willen denken en deze avond zou een beetje memorabel worden. Vol overgave en met een ‘good mojo’ brengen ze hier nummers uit hun ganse carrière. Harper Kris Rogiers wordt op het podium geroepen om het plaatje volledig te maken en ook hij lijkt wel of hij nooit stopte met spelen op de Mississippi saxofoon. Helaas was er niemand bij om dit te filmen want dan zouden die van Rusty Roots onmiddellijk op hun Dat ook de regen hun niet kon deren bewijzen ze door allemaal het podium af te komen en onder deze aangename plensbui hun ding verder te komen doen en wat gaan we nummers als 'Wiggle' en Electrified' gaan missen. Met Wilson zijn 'Good Time Charlie' gaan we dan helaas maar waar richting einde van Rusty Roots en wanneer Jan dan nog eens a capella B.B. King 'How Blue Can You Get' komt te brengen willen we nog dit meegeven...bezint eer ge begint maar al bij al een dikke merçi voor het genot dat jullie het bluespubliek wisten te brengen en weet dat 'All I Want' is Rusty Roots en ben ik fier en blij dat ik dit nog kon meemaken. Normaliter stonden nu de oude gloriën van Blue Company op het podium maar helaas splitte deze band nog net voor dit festival. Enkelen zouden verder onder een nieuwe naam en zo stonden ‘Vanne & Caine’ hier op het podium. Willie Vann en Lenny Caine hebben nog versterking meegebracht zoals drummer Ivo Met Vann & Caine' krijgen we een mix van sixties blues en een portie rock uit de 70's. Een ganse dosis sentiment met nummers als 'Come On' van Paul Revere and The Raiders of 'Roadhouse Blues' van The Doors. Ook heerlijk luisteren naar 'Sweet Home Chicago' en 'Suzy Q' en als aflsuiter komen ze nog verrassend uit de hoek met Chris Isaak zijn 'Wicked Games en zo krijgen deze lokale gloriën hier ongekende roem. In het tweede deel van 'Roots Rock' schuilt de noemer rock en daar hebben ze met '70's Tush' dus klepper mee in huis gehaald. Deze Ghentse formatie bestaat uit zanger Sven Vande Neste, gitaristen Pieter Minne en Koen De Coker, bassist Jeroen De Keyser, drummer Tom Van Hoecke en aan de keyboards Maarten De Meyer.
Met 'Snakeskin Cowboy's' en 'Brown Sugar' laten ze hier het publiek in Oud-Heverlee kennis maken met pure en uitstekende rock en dan nog wel van eigen bodem. Stilaan gaan ook deze rockformatie richting einde met als aflsuite een beetje Black Crows en is iedereen tevreden met het aanbod van 8 verschillende band van akoestische blues over pop en jazzy covers langsheen Gyspy Jazz tot stevige seventies rock met als triest afscheid de blues met ballen van Rusty Roots.... Roots Rock...we love it!
allee gasten, is het nu echt gedaan?
more pics on |
Voor de 7de editie van’ Roots Rock’ moeten we ons richting ‘swamps’ van Oud-Heverlee begeven. In de buurt van de zoete waters ligt ergens verscholen in de Ophemstraat de tot festivalweide omgetoverde tuin van een muziek liefhebbende familie. Dit event is een 7 jaar geleden ontstaan door toedoen van 2 blues en rock vrienden die in een plaatselijke’ juke joint’ een trouwe eed hadden gezworen om hun liefde voor blues en aanverwanten in hun buurt tot leven te wekken. Deze twee blues brothers zijn Peter Van Bouwel en Dirk Boon en als locatie werd dan de tuin uitgekozen van de familie Boon. Alle hens aan dek dus en zo kreeg zowel zoon Niels als gastvrouw Jokje een taak opgedragen waarbij Joke zowat als eerste iedereen vriendelijk welkom wist te heten en ze de ‘kids’ een geschenkje wist aan te bieden. Reclame hoeven deze bro's niet al teveel te maken want door de buurtbewoners en talloze sympathisanten kunnen ze telkens weer het bordje 'sold out' aan de deur hangen en van verhuizen naar een andere locatie is hoegenaamd geen sprake van. Het zou
zelfs ook zonde zijn om dit te verplaatsen want de sfeer die dit event uitstraalt is zowel familiaal als muziekaal. Het programma is zoals steeds vernuftig in elkaar gestoken zodat er voor elk wat wils te beleven valt. Deze 'Roots-Rock' heeft in het verleden al wel eens gewisseld van periode en is al enkele keren geplaagd geweest door de ons kennende weer problemen in ons landje en dat was ook de reden toen ze vorig jaar enkele fikse onweders te verwerken kregen ik veilig en wel had gekozen voor een clubconcert. Vandaag ziet het er allemaal wat positiever uit en laat ik alles relax op me af komen. Geen al teveel regen maar dan wel het gevaar om enkele 'mosquito bites' en zelfs daar hadden die van de organisatie iets opgevonden want her en der in 'den hof' stonden de nodige sprays te beschikking.
Met deze ‘Grey & Grumpy’ zien we al meteen 2 bekende gezichten uit onze Belgische blues-scène. Gitarist Carlo Wouters en harper Leo Dresselaers zijn de hoofdbestanddelen van deze Grey & Grumpy en meteen weten we al wie ‘Grey’ is. ‘Grumpy’ hebben ze thuis gelaten want samen met bassist André Branckerts beginnen ze fris en monter aan hun set van heerlijk en aangename ‘country blues’. Het is alsof dit trio op één of andere ‘front porch’ hun ding komen doen en met nummers als ‘Stranger Blues’ en ‘Mercury 49’ weten ze iedereen, zowel jong als oud hier best te bekoren.
Het terrein was opgeslitst in een hoofd- en een zijpodium en de eerste 3 concerten van de dag zouden doorgaan in de tent van de 'side-stage' welke was versiert met enkele mooie tekeningen waardoor we ons echt wel in de 'deep south' gingen thuisvoelen. Ook voor de tweede groep van die dag zag ik een bekend gezicht opduiken want Leo's ploegmaat van bij Buckwood Mojo, Jan Carens was komen, opdagen met in zijn zog Ray en Sofie en een...akoestische gitaar. Geen nood er zou geen 2de set volgen met country blues maar eentje waardoor pop en rocksongs een akoestisch jasje zouden worden aangemeten.
mooie gitaarklanken kon je achteraan in de tent amper horen en dus stond ik perplex dat dit kon gebeuren.
ze met Townes Van Zandt zijn ‘If You Needed Me’ en nu zijn we terug helemaal mee.
daar is ‘Minor Swing’ een prachtig voorbeeld van. Met ‘Je Suis Seul Ce Soir’ uit 1941 van Lucienne Delyle laat Jannes horen dat zijn stem als gegoten past bij deze muziek.
Tijd ook om de oortjes van de ‘kids’ te beschermen en dit is niet voor de teksten maar wel voor het stevigere gitaarwerk dat er zit aan te komen. Deze ‘Blues Karloff’ brachten in 2014 hun debuut album ‘Judgement Day’ uit en werd al vrij vlug opgevolgd door ‘Light and Shade’. Bluesrock met heel wat invloeden uit de zeventiger jaren en de blues-rockers Fonzie, Georges, Frank en Paul ‘Shorty’ geven er meteen en lap op. Hun frontman Alfie Falckenbach kwam in maart dit jaar te overlijden maar om de nagedachtenios te blijven behouden is het Paul die de vocals waarneemt. Tussen al de indrukwekkende gitaarrifjes komen deze 'Blues Karloff' met enkele opmerkelijke covers opzetten zoals Ray's zijn 'Take These Chains Of My Heart'.
Ondertussen was ik ook al de rust gaan opzoeken op 't straat waar ik de gasten van 'Rusty Roots wist te begroeten. Ook zij hadden een special guest meegebracht in de persoon van harper Kris Rogiers, die een tijdjke heeft doorgebracht met Jan, Bob, Stefaan en Nico. Plots leek het of er een onweer zou lost barsten want ik kreeg te horen dat dit het allerlaatste concert zou gaan zijn voor deze 'Rusty Roots'. Moest ik nu gelukkig zijn dat ik dit op deze zaterdagavond hier kon meemaken of moest ik beginnen janken dat we weerom een 'Grand Cru' zouden moeten gaan missen want tenslotte brachten zij de rock 'n roll in de blues. Het werd dus even bezinnen in de kleine tent met 'Girl Called Bill'.
aan deze groep. Tijd om ook onze oortjes te laten rusten om zo de buisjes van Eustachius weer terug in evenwicht te laten komen.
gemaakt. Dit is het laatste concert en meteen gaan de hemelsluizen open als dit geen teken is weet ik het niet meer.
stappen terugkeren and that’s a fact!
Opdebeeck en aan de bas krijgen we Kris Deurinckx. Vooraleer ze eraan beginnen nog eens extra insmeren voor de volgende mosquito bite.
Recent hebben ze nog hun 'Old Devils Tour - Live' uitgebracht wat als eerste luik moet dienen van een dubbel album. Zes man op het podium dat zal wel wat gaan geven en wanneer ze eraan beginnen met 'Sinner's Prayer' is het hek hier van de dam. Stevige rock en onder al dit geweld blijven ondanks het late uur toch nog altijd mensen binnenkomen ook al zijn de friet en pensen al lang aan de man gebracht.
